In ‘domeinnaamland’ hebben de Oki Data-criteria al jaren te gelden als dé belangrijkste parameters voor resellers waarbinnen het hen is toegestaan een domeinnaam te gebruiken met de merknaam van een ander. Wie een toegankelijke introductie wil tot deze criteria, verwijs ik graag naar de zeer leesbare noot van Willem Leppink bij de recente Lost Mary (CAC-UDRP-107605) uitspraak.
Ruimte voor de reseller
Resellers van merkproducten mogen die producten onder bepaalde voorwaarden verkopen via een domeinnaam die het merk draagt. Eén van die voorwaarden is dat de reseller zijn relatie met de merkhouder nauwkeurig vermeldt op zijn website. Het is nodeloos te zeggen dat uit die vermelding dus moet blijken dat de reseller en de merkhouder niet dezelfde partij zijn. In de zaak van lostmarydirect.com heeft de geschilbeslechter dit vereiste ruimer uitgelegd en voorgesteld om deze verruiming tot de standaard te maken.
De achterliggende gedachte achter de verlangde disclaimer is dat bezoekers van de website begrijpen dat zij niet op de website van de merkhouder zijn. Volgens de geschilbeslechter kan een bezoeker dit echter op meerdere manieren begrijpen, waaronder:
- door genoemde disclaimer tegen te komen die dit expliciet vermeldt;
- doordat de website een andere “look and feel” heeft dan de website van de merkhouder;
- door het gebruik van specifieke elementen van de website, zoals door de reseller gemaakte afbeeldingen en prijsstellingen;
- door het gebruik van het logo van de reseller op de website.
Mediawijsheid
De geschilbeslechter voert aan dat internetgebruikers tegenwoordig mediawijs zijn en echt wel doorhebben of ze op de website zitten van de merkhouder of van een reseller. Leppink is in zijn noot terecht kritisch over de toegeëigende vrijheid van de geschilbeslechter om de ruime interpretatie te standaardiseren. Niet alleen omdat beslechters in domeinnaamprocedures al de ruimte hebben om alle omstandigheden van het geval mee te nemen bij de toetsing van de criteria, maar ook omdat het niet vanzelfsprekend is dat gebruikers de herkomst van een website kunnen determineren op basis van de visuele inhoud ervan. Het is niet gezegd dat iedere internetgebruiker zich verdiept in de website van de merkhouder en die van verschillende resellers. De komst van kunstmatige intelligentie, online fraude en mis- en desinformatie maakt bovendien dat internetgebruikers niet kritisch genoeg kunnen zijn.
Waar, relevant voor de praktijk, wel consensus over lijkt te bestaan, is dat het de reseller altijd zal helpen om een website te gebruiken die zich duidelijk onderscheidt van de merkhouder en een domeinnaam te kiezen waaruit mogelijk al blijkt dat de aangeboden waar wordt verkocht door een ander dan de merkhouder. Wellicht kunnen resellers er hun voordeel mee doen.
Hulp nodig bij dit onderwerp?
Neem direct contact op
