“Sorry, dat is niet ons beleid”. Krijgt u ook al jeuk bij deze zin? De Eindhovense kantonrechter kennelijk wel, want vanwege dat argument kon een consument van zijn televisiecontract met Tele2 af. Het telecombedrijf had namelijk niet de verplichte informatie over opzeggen van op afstand gesloten contracten meegestuurd. Volgens de wet heb je in dat geval maximaal drie maanden om op te zeggen, maar die grens vond de kantonrechter onredelijk omdat Tele2 structureel niet aan die informatieplichten voldeed.
Tele2 had de rechtszaak aangespannen omdat een consument-klant de rekeningen voor geleverde digitale televisie niet had voldaan. De klant verweerde zich echter met het argument dat hij nooit had gekregen wat hij had besteld. Hij had namelijk bij het sluiten van de overeenkomst uitdrukkelijk gevraagd om een tweede decoder, omdat zijn zoon rolstoelgebonden was en graag op zijn kamer digitale televisie wilde kunnen kijken.
Alleen: het bleek technisch niet mogelijk om twee decoders op één abonnement te hangen (meelezende tweakers: welk alternatief is er wel voor vader en zoon?). Tele2 leverde dus gewoon één decoder, en stelde verder dat ze niet wist van een bestelling met twee decoders. Vervolgens eiste ze natuurlijk de abonnementskosten op.
Maar hoe had vader dat moeten weten, overweegt de rechter: er was geen bevestigingsbrief gestuurd waarin stond dat er één decoder geleverd was en dat Tele2 daarmee meende aan de overeenkomst te hebben voldaan. En die bevestigingsbrief is nu juist bedoeld om de consument voor te lichten over wat er afgesproken is - en hoe hij daar weer vanaf kan als hem dat niet bevalt. Dat blijkt uit het Martin Martin-arrest (C-227/08) van het Europese Hof.
Op grond van dit arrest is de rechter streng voor Tele2. Het bedrijfsbeleid om nooit een bevestigingsbrief te sturen doorkruist de bedoeling van de Europese wetgever, en dat kan echt niet door de beugel. Daarom mag de consument-klant toch gewoon (én kosteloos) van de overeenkomst af, zelfs nu er meer dan drie maanden verstreken zijn tussen bestellen en opzeggen. De wet (art. 7:46d lid 2 BW) zegt weliswaar dat als het bedrijf de informatieplicht schendt, de consument geen zeven werkdagen maar drie maanden krijgt om op te zeggen, maar in dit geval is een langere termijn redelijk.
Zo ook trouwens de Zwolse kantonrechter in een andere zaak.
Mooie vonnissen, maar ik slaak toch een cynische zucht: zou Tele2 nu haar beleid gaan aanpassen? Ik betwijfel het. Acceptgiro’s kosten ook nog steeds geld, en de kleine lettertjes van Canal+ vereisen nog steeds een vergrootglas.
Arnoud
