Dat het wettelijk verplicht is om als webwinkelier in ieder geval één methode aan te bieden om de consument achteraf te laten betalen is duidelijk. Het is niet toegestaan om meer dan 50% van het aankoopbedrag als vooruitbetaling te vragen. Hieruit vloeit voort dat de overige 50%, of vaak meer, middels een achteraf betaling voldaan moet kunnen worden. In de praktijk betekent dit dat webwinkels vaak rembours, uitgestelde creditcard betalingen of acceptgiro’s als betaalmethoden aanbieden.
Voor de winkelier brengt dit een risico met zich mee maar, zoals wel vaker, ook een kans. De kans bestaat uit het feit dat consumenten mogelijk eerder besluiten tot een aankoop over te gaan als er achteraf betaald kan worden. In combinatie met het herroepingsrecht verlaagt dit de drempel om een aankoop op afstand te doen. Het risico bestaat uit het feit dat de webshop een product levert, maar dat de klant niet betaalt. Juist dit risico zorgt voor hoofdbrekens bij ondernemers.
Gelukkig voor de ondernemers is er een mogelijkheid om dit risico in te perken. Verschillende bedrijven bieden de ondernemer de mogelijkheid om de achteraf betaling uit te besteden en zo onder andere de risico’s over te nemen. Regelmatig hanteren deze bedrijven een controle waarbij de gegevens van de consument gecontroleerd worden alvorens de bestelling goed- of afgekeurd wordt. Het is de vraag in hoeverre consumenten expliciet toestemming moeten geven voor deze controle. Maar meer daarover in een volgend blogbericht. Toch is ook deze manier van betalen (nog) niet de ideale oplossing.
Dergelijke bedrijven hanteren vaak een limiet. Het is mogelijk om een aankoop achteraf te betalen echter bijvoorbeeld maar tot een bedrag van €300,-. Bestellingen boven dit bedrag kunnen alleen vooruit betaald worden. Hier ontstaat een probleem. De webshop voldoet immers niet meer aan de eerder genoemde wettelijk eis. Als dit de enige manier is om achteraf te betalen in de webshop is het niet mogelijk om bijvoorbeeld een TV ter waarde van €1000,- achteraf te betalen. De wet maakt geen onderscheid tussen bedragen. Het stellen van een limiet kan gezien worden als een algemene voorwaarde, het is de bedoeling dat deze limiet voor alle consumenten geldt. Het is echter niet toegestaan om, in een algemene voorwaarde, van de wettelijk eis om achteraf betaling te hanteren (art. 7:26 lid 2 BW) af te wijken ten nadele van de consument (art. 7:6 lid 2 BW).
Een limiet die het bestellen van duurdere producten blokkeert voldoet dus niet aan de wet (uiteraard alleen niet wanneer dit de enige methode is om achteraf te betalen) en daarmee ontstaat een lastig probleem voor de ondernemer. Er kan gevarieerd worden met de achteraf betaalmethode met limiet. Zo kan er aan de consument gevraagd worden om bijvoorbeeld maximaal 50% van het aankoopbedrag vooraf te betalen en de rest wanneer het product geleverd is. Een andere oplossing is het maken van een individuele afspraak met de consument. Indien een consument een relatief duur product aan wil schaffen en achteraf wil betalen, is het wel toegestaan om de consument te vragen contact met de webwinkel op te nemen alvorens de bestelling geplaatst kan worden. Op deze manier kan het risico enigszins ingeperkt worden.
Enige creativiteit is geboden om aan de eis van een achteraf betaling te voldoen. Gelukkig bezit de gemiddelde ondernemer hier genoeg van!
